திவாலாக வேண்டிய நிலையில் இருக்கும் ஐடிபிஐ வங்கியை மத்திய அரசு எல் ஐ சி தலையில் கட்டிவிட்டது, எல் ஐ சி வாடிக்கையாளர்களின் முதலீடு இனி அம்போன்னு நெறய கூச்சல் கேக்குது.

ஃப்ரீ மார்க்கெட் சித்தாந்தத்தை நம்பும் அமெரிக்கா 2008 இல் வங்கிகளையும் இன்சூரன்ஸ் நிறுவனத்தையும் மீட்டெடுக்க 700 பில்லியன் டாலர்களைச் செலவிட்டது. இப்ப ஐடிபிஐ வங்கியை யாரும் வாங்க வராத நிலையில், அரசுக்கு மூணு வழிகள்தான் இருக்கு – அரசு பணத்தைப் போட்டு மீட்டெடுப்பது, திவாலாக விடுவது – இவை இரண்டையும் செய்யாமல் அரசு வழக்கம் போல் தன் செல்ல Piggy Bank உண்டியலான எல் ஐ சியின் சேமிப்பிலேயே கை வைத்திருக்கிறது.

எல் ஐ சியை அரசு ஏடிஎம் போல கருதுகிறதுன்னு பலரும் சொல்றாங்க, ஏடிஎம்ல கூட பணம் எடுக்க நிபந்தனைகள் உண்டு, நம் சொந்த உண்டியலை உடைச்சி எடுக்கத்தான் ரூல்ஸ் எதுவுமே கிடையாது, காலாகாலமா அரசுகள் எல் ஐ சியை உண்டியல் போலத்தான் பாவித்து வந்துள்ளன – தேவைப்படும் போதெல்லாம் உண்டியலில் கைவிட்டு எடுப்பதே வழக்கம்.

இது சரியா தவறா என்கிற விவாதம் ஒரு புறம் இருக்கட்டும், இப்ப மட்டும் ஏன் இவ்வளவு கூச்சல் என்றுதான் புரியவில்லை. ஐடிபிஐ வங்கியின் 51% பங்குகளை வாங்க ஆகும் செலவு வெறும் 13 ஆயிரம் கோடி ரூபாய்கள்தான். இது ரிஸ்க், நஷ்டமாகிடும், எல் ஐ சி தன் வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்ற முடியாம போயிடும் என்றெல்லாம் கூவும் வாய்கள் – ஆண்டாண்டு காலமா எல் ஐ சி ஷேர் மார்க்கெட்டில் முதலீடு செய்யும் போதெல்லாம் என்ன செய்வதில் பிசியாய் இருந்தன என்று தெரியவில்லை. எல் ஐ சியின் ஆண்டறிக்கையின்படி அது ஷேர் மார்க்கெட்டில் முதலீடு செய்துள்ள தொகை எவ்வளவு தெரியுமா? 7 லட்சத்து 56 ஆயிரத்து 274 கோடிகள் – இதில் வெறும் 2% தான் ஐடிபிஐயில் எல் ஐ சி முதலீடு செய்ய இருக்கும் தொகை.

எல் ஐ சி பெரும் முதலீடு செய்திருக்கும் சில பங்குகளின் சந்தை மதிப்பீடு

ஐ டி சி 56 ஆயிரம் கோடி
ரிலையன்ஸ் 35 ஆயிரம் கோடி 
எல் & டி 25 ஆயிரம் கோடி 
ஓ என் ஜி சி 21 ஆயிரம் கோடி 
கோல் இந்தியா 14 ஆயிரம் கோடி
பி எச் இ எல் , கெயில் தலா 5 ஆயிரம் கோடி
என்று இந்த லிஸ்ட் ரொம்ப பெருசு..

இப்ப எப்படின்னு தெரியல, சென்ற ஆண்டு வரை ஐ டி பி ஐ வங்கியில் கூட 2000 கோடி முதலீடு செய்திருந்தது எல் ஐ சி. ஒரு வேளை ஐ டி பி ஐ வங்கி திவாலாகி இருந்தால், எல் ஐ சிக்கு நிஜமாவே நஷ்டம் வந்திருக்கும்.

இப்படி பல தனியார் நிறுவனங்களிலும், பொதுத்துறை நிறுவனங்களின் பங்குகளை அரசு விற்க நினைக்கும் போதெல்லாமும், அந்நிய முதலீடு கணிசமாக வெளியேறும் போது அதைச் சரிக்கட்டவும் என்று எல் ஐ சி பல முறை பங்குச் சந்தையில் பணத்தை இறக்கியிருக்கிறது. அப்போதெல்லாம் வராத ஸ்திரத்தன்மை பிரச்சனை வெறும் 13 ஆயிரம் கோடிக்கு ஏன் வருது??

எல் ஐ சிக்கு வங்கியை நடத்தத் தெரியாதாம் – ஆமா மற்ற வங்கிகளின் மேனேஜ்மெண்ட் எல்லாம் நடத்தற அழகைத்தான் தினமும் பாக்கறோமே, அவற்றை விட எல் ஐ சி மோசமாக வங்கியை நடத்திவிடாது… பாலிசி வித்தாவது லாபம் பாத்துடுவாங்க ..

அப்புறம் முக்கியமா 13,000 கோடி எல்லாம் எல் ஐ சியின் ஸ்திரத்தன்மையை ஆட்டிப் பார்த்துவிடாது.. ஓவரா கவலைப்பட்டு, எல்லாரும் ஒரே நேரத்தில் போய் பாலிசிகளை கேன்சல் பண்றேன்னு நிக்காதீங்க அதுதான் எல் ஐ சியை படுகுழியில் தள்ளும்.

இதுல ஆகச் சிறந்த காமடி என்னன்னா – எல் ஐ சி முகவர்கள் ஷேர் மார்க்கெட் எல்லாம் ரிஸ்க் எல் ஐ சியில் செய்யப்படும் முதலீடு சேஃப் என்று கூறுவதும் மக்கள் அதை நம்புவதும்தான். அவங்க பணத்தை வாங்கி எல் ஐ சி கோடிக்கணக்கில் லாபம் காண்பது அதே ஷேர் மார்க்கெட்டில்தான். அதுவும் இது மாதிரி தான தர்மம் எல்லாம் செஞ்சப்புறம்தான்.

என் பர்சனல் கருத்து – அரசு, நாட்டிலுள்ள நிறுவனங்களை மீட்டெடுக்கும் செயலை அரிதினும் அரிதாகவே செய்ய வேண்டும்.. இல்லேன்னா அமெரிக்க வங்கிகள் போல தெனாவட்டா “we are too big to fail” லைன் கட்டி நிப்பாங்க எல்லாரும். அப்படியே செய்வதானாலும் சொந்தக் காசில் செய்யவேண்டும், வேறு நிறுவனம் ஒன்றின் காசில் செய்யக்கூடாது – அதுவும் தன் நிறுவனமாகவே இருந்தாலும். அதுக்காக என்னவோ இதுநாள் வரை அரசுகள் எல் ஐ சி பர்ஸ்ல கை வைக்காத மாதிரியும் இது எல் ஐ சியை படுகுழியில் தள்ளிவிடும் என்கிற மாதிரியும் சொல்வது சரியல்ல